Wat te denken van de onderwijsminister die gisteren als leek haar eerste stappen zet in het haar grotendeels onbekende onderwijslandschap? De immer goedlachse Hilde, in een vorige legislatuur nog miss pangasiusfilet, ambieerde de portefeuille van onderwijs. Dacht ze dan te kunnen scoren met 500 miljoen euro voor nieuwe schoolgebouwen, terwijl de infrastructuurbehoefte in het gemeenschapsonderwijs alleen al 2 miljard bedraagt? Veel visie straalde ze in de 1000 zonnen en garnalen-bijdrage voor Terzake niet uit: in het spoor van kruidenier Bourgeois dan maar vlug het handje gedrukt in een schamel bakje cement, de eerste steen van het eerste publiek-private project scholenbouw, een nieuwe stap vooruit in de vermarkting van ons onderwijs. ’s Avonds met de glimlach bij WTV vraagjes van angstige Zuid-West-Vlaamse directies in hun hypermoderne, opgepoetste machineparken zonder leerlingen beantwoorden met nietszeggende algemeenheden zoals ,,meer doen met minder middelen”, is dan nog iets gemakkelijker.
Binnen een school zijn de leerkrachten dan de propagandisten die de leerlingen wijs maken dat ze behoefte hebben aan de maatschappij zoals die is, niet aan een andere maatschappij (Illich). Voor deze school bedanken we feestelijk; de utopie levend houden, ja, als het maar even kan. Met dank aan vaderlandse dichters zoals Charles Ducal: ,,Alsof hij bramen voor de jampot plukt/trekt september de kinderen van de zomer.” (1) Hier is er helemaal geen sprake van faalangst om jongeren uit hun zalige vragenloosheid te rukken; eigenlijk vragen ze erom.
__________________________
(1) http://www.dichterdesvaderlands.be/faalangst-3/
Blog about gardenphilosophy,
Patrick Ghyselen's Blog 