Deze stad is veranderd met het verkeer, dat in 35 jaar ontegensprekelijk is toegenomen en tot in de kern van het stedelijk weefsel binnensnijdt. De Centralbron bijvoorbeeld die Riddarholmen afhakt van het oude eiland Gamla Stan: was hij destijds zo breed? Lag hij er al? Volvo’s razen vandaag in drie rijvakken over het water. Ik herinner me het niet meer zo goed. Vorige keer was het diep zomer: de stad redelijk verlaten; bewoners als rivierzalmen uitgezwermd over de archipelago, die hier zo wordt geprezen: half zee, half binnenmeer. Vissers in de stad, ze zijn er wel nog: nieuwkomers werpen hun lijntje uit in plaats van de oude mannetjes van Zweden.
Nu is het laat september: het leven al een tijdje terug, op volle kracht. Wat een propere stad, zeggen mijn leerlingen. Geen graffiti op de muren; een gelijkaardige cultuurschok overvalt me, als ik klanten vlak voor sluitingstijd braaf in de rij zie staan voor de ingang van de officiële drankenzaak niet ver van Sergels Torg, het commerciële hart van de stad: het is Lördag kwart voor drie in de namiddag. Solidariteit met de Zweden, zo wordt me plots duidelijk, bestaat hierin: een week lang geheelonthouder.
Gamla Stan, het oude hart van de stad.
Zweden in de rij voor hun drankwinkels op zaterdagnamiddag.
Kornhamnstorg in de septemberavondzon.
Blog about gardenphilosophy,
Patrick Ghyselen's Blog 