Earth First
Best wat politici naast zo’n zestigtal actievoerders, zeg maar gewone picknickers, kwamen opdagen voor een zondagse picknick-actie in de Zwevegemstraat, K-Town’s meest geplaagde straat, voor wie deze stad niet kent. Als je sommige media mag geloven, heb je 50% kans dat je er als toevallige passant op weg naar het Gouden Kalf, beroofd wordt van handtas, portefeuille of gsm. In elk portaal ligt er gegarandeerd een gedrogeerde zijn roes uit te slapen en je krijgt er drugs aangeboden in zowat alle geuren en kleuren, als je er maar lang genoeg blijft rondhangen. Tot overmaat van ramp kreunt de straat onder het gewicht van de aanwezigheid van vreemdelingen – steeds volgens diezelfde lokale media, die uiteraard hun informatie van de Kortrijkse flikken steeds dubbelchecken – want die ,,illegalen” worden er met hele containers tegelijk gelost om er in de al te talrijke kraakpanden een vochtige matras te delen met zijn vieren. Na de jarenlange mediahetze tegen deze straat, bleef de politieke reactie dan ook niet uit. De burgemeester himself – in betere tijden een paar keer justitieminister – pakte uit met een negenpunten-programma tot en met huisarrest inbegrepen, om de criminaliteit een halt toe te roepen en alle politieke partijen van links tot extreem-rechts meenden zich te moeten profileren op deze stadskanker, de visie echter niet verder reikend dan een repressieve aanpak met meer blauw op straat, permanent camera-toezicht en zelfs een antenne van de Kortrijkse flikken in deze straat. Hiermee zou alvast één kraakpand een nieuwe bestemming krijgen. Dat hebben we dus allemaal mogen beleven op onze zondagse, zonnige picknick 1 juli 2012, voor alle zekerheid het koksmes mee in de knapzak.
Weinigen die de bedenking maken dat K-Town hier aan het oogsten is, wat het pakweg twintig jaar geleden al begon te zaaien. Onder impuls van de gilde en een niet nader te noemen gildeka… van het eerste uur – intussen geëvolueerd tot eerste burger van Mest-Vlaanderen -, moesten alle lege fabrieksschouwen tegen de vlakte, om ruimte te maken voor de grote vernieuwing en daarmee in één beweging ook de zakken gevuld van enkele bevriende bouwpromotoren: onder het mom van ,,stadsinbreiding” voerde het beleid een strikte sociale segregatie door via de inplanting van royale driekamerflats voor de begoede senior (cfr. Langhemeere) op de plaats van het vroegere slachthuis, vier hoog met zonneterras gericht naar het zuiden, neergepoot middenin een volkswijk; de dure heraanleg van de Koeiemarkt zelf met een parkeergarage volgde al één legislatuur later en op de koop toe kreeg de buurt een winkelcentrum in de koeiemaag gespitst: het Gouden Kalf als voorlopig sluitstuk. De oorspronkelijke bewoners van de Veemarkt werden verdreven door de stijgende vastgoedprijzen. Enkele honderden meter verderop werd de vernieuwing netjes als met een schaar afgeknipt en verkommerden de arbeidersbeluiken en ,,reken”. Gewone straten zoals Pluimstraat, Spoorweglaan, Zwevegemstraat en Slachthuisstraat wachten na al die jaren nog altijd op een streepje groen. Ze kregen als beloning voor hun geduld, naast een groepje theaterspelers en premies om bloembakken te vullen, vooral nieuwkomers over de vloer, die afkomstig uit het arme Zuiden met nog veel minder tevreden zijn. Maar deze mensen bleven niet bij de pakken zitten en openden hun eigen winkels: pittazaakjes, supermarkten, telefoon- en nachtwinkeltjes, bakkerijen en slagerijen, kapsalons, het zoveelste hernieuwde leven van een oude sekscinema… Je vindt het allemaal in de Zwevegemsestraat. Een bont allegaartje, vergelijkbaar met de Rue de Brabant in Schaarbeek 25 jaar geleden en best wel leuk om er eens rond te neuzen, niet in het minst in Rahman’s Supermarket bijvoorbeeld, een winkel met een aanbod dat veel middelgrote Vlaamse steden K-Town zouden benijden.
Kortom K-Town globaliseerde op provinciaal niveau. Maar niet iedereen vond dat even leuk. Het neoliberale stadsbestuur bijvoorbeeld dat voluit de kaart trok van het Gouden Kalf, ziet zijn koninklijke toegangsroute met zijn glazen zijwanden enkel maar geflankeerd door al die gure, obscure, onkiese derdewereldshops, anex sexotheek en dat verdient uiteraard beter. ,,’t Is toch geen zicht, enèh…” De verborgen agenda van de stad is ,,om heel de boel op te kuisen,” aldus een groene politicus die vanuit het landelijke Aalbeke de picknicksfeer even kwam opsnuiven. Hij zou wel es gelijk kunnen hebben. In die optiek past ook de verrottingsstrategie, die het stadsbestuur toepast op de buurt. Je gaat die straat zolang systematisch criminaliseren en stigmatiseren – met behulp van enkele, gretige, lokale penneridders en tv-stations, die hun brood verdienen a rato van 50 eurocent per fait-divers – tot iedereen – zelfs de langst ingezetene van de wijk – er genoeg van heeft en er de brui aan geeft en dan… de beuk erin.
Streetdance on Zwevegemsestraat.
Rahman Rice
Blog about gardenphilosophy,
Patrick Ghyselen's Blog 
kortrijk heeft altijd een verborgen agenda. wat met de compleet overbodige voetgangersbrug bijvoorbeeld op amper enkele honderden meters van Cromeleirs brugge. daar druipt het verborgene van af voor de mensen die de slaap uit hun ogen hebben kunnen wrijven.
En het gouden kalf…ach, wat heeft het ons toch een vooruitgang gebracht!
Ik herinner me de veemarkt nog in 1990 bijvoorbeeld toen we er een ganse zomer mochten skateboarden op de binnenkoer van het slachthuis waar nu het vermeldde seniorengebouw staat (ik heb er via BIK Kuurne ooit nog mensen helpen naar verhuizen en dat waren alvast géén senioren), en we nog onze chocomelkskes konden gaan kopen in één van de vele kruideniertjes die er toen nog waren op en rond de veemarkt.
Wie in deze stad rond zich heen kijkt ziet de teloorgang van een volks dorp. provinciale globalisering? ongetwijfeld. en net zoals de vrije markt zoveel ellende gebracht heeft, oogst kortrijk inderdaad ook wat het gezaaid heeft. en dat er nu meer drugs zou zijn in kortrijk dan tien of vijftien jaar geleden durf ik ook sterk te betwijfelen. ik loop ondertussen al zo’n 25 jaar rond in kortrijk. ik heb herinneringen in elk gedeelte van de stad en heb overal mensen gekend. en ik heb vele vele verhalen. kortrijk is een dorp en het heeft vele personages. bekende en minder bekende met vrolijke doch, te vaak, zéér tragische verhalen. maar zolang we ons designtoilet hebben kunnen we toch niet klagen zeker.