In ,,Dagboek van een soigneur’’ spelen Jos Verbist en Lucas Van den Eynde een tekst van Tom Dupont tegen de achtergrond van de koers. Ze spelen twee broers die meedraaiden in het circus van de wielrennerij, maar daar meer hebben verloren dan ze hebben gewonnen. Tot daar de summiere programmatekst bij het niet te missen, magistrale spel van twee rasacteurs, rassprinters of rasklimmers, je mag zelf kiezen. Want laagje voor laagje wordt de façade van Vlaanderens sport n°1 door beide heren genadeloos gestript; de schijnheilige omerta die heerst binnen het wielerpeloton doorbroken.
Aanvankelijk primeren nog de leuke, volkse anekdotes. De nu eens voorzichtige, dan weer al te vrijpostige soigneur (rol Van den Eynde) mag in geuren en kleuren de geheimen van zijn vak aan het publiek vertellen. Hij doet dat wel enigszins verbloemend, hierbij slechts nu en dan eens onderbroken door zijn nurkse broer-wielrenner, die niet goed genoeg was, om mee te draaien in pakweg Nokere Koerse tussen de grote jongens-profs. Vandaag is zijn tegenspeler nog net bedreven genoeg om op een hilarische manier de powerpointvoorstelling bij zijn lezing, in het honderd te doen lopen. Het lijkt erop dat de soigneur in de familie het in de wielrennerij veel verder heeft geschopt dan de wielrenner zelf.
Foto Antigone.
Maar in het tweede deel komt de ,,grinta’’ bij ,,knecht’’ en antiheld Van den Bulck terug. Terwijl zijn broer op de massagetafel vakkundig alle anomalieën uit de wielersport vlotjes wegmasseert, de pijnpunten en knobbeltjes op spierenbundels van stramme kuiten en dijen afvlakt, volstaan plots de uierzalf en het zeemvelletje niet meer. Het wonderbaarlijke Himalaya-water dat sherpa’s over de pijngrens doet gaan, blijkt vol te zitten met een bijna dodelijke dosis amfetamines.
In een niets of niemand ontziende tirade gaat de knecht-waterdrager tekeer tegen het boerenbedrog, dat wielersport heet. De levensgrote etterbuil in het aarsgat barst open. Naar buiten gedropen komt een stinkende pus: het grote geld, de poenschepperij van de meesters uit Monaco en het masochistische zichzelf afbeulen van de knechten, afslovers die in het niet verdwijnen, wanneer de massa van wielerliefhebbers enkel nog maar de wielerheld als coryfee adoreren. Brechtiaans is de meesterlijke parallel tussen de kopman/knecht uitbuitingsrelatie enerzijds en de patron/arbeider anderzijds: een analyse van de wielersport als perfecte afspiegeling van onze onrechtvaardige, kapitalistische maatschappij.
De soigneur is de bemiddelaar tussen heer en slaaf, die de wrijvingen tussen beiden moet glad masseren, maar hij blijft verweesd achter met zijn frigobox vol wespen en spuiten. Of toch niet? Er is nog een zoon in het spel, door de soigneur ingepalmd als het zoveelste beloftevol talent en van de vader afhandig gemaakt of verstoten? Is hij nog in staat tot zijn zoveelste comeback of intussen definitief afgehaakt en met een geheimzinnige dame er vandoor gegaan, naar Zuid-Amerika gevlucht? De gelijkenis met de levensloop van diverse Vlaamse wielergrootheden, eens afgeschreven en/of daarna herboren, is louter toeval. Er is zelfs al een kleinkind geboren, met Colombiaans klimmersbloed in de aderen. Het spel kan van vooraf aan opnieuw beginnen.
,,Dagboek van een soigneur’’ toont de sportieve keerzijde van de tv-reeks ,,De Ronde’’, maar snijdt tegelijkertijd veel dieper, met minder égards in het wielerpeloton en ontmaskert de hele flandrien-ideologie. Er wordt niet met Vlaamse vlaggetjes gewapperd in deze koers. Antigone legt genadeloos bloot wat de gemiddelde, naïef gebleven Vlaamse wielerliefhebber niet wil geloven of zien: het gekonkelfoes, de fraude, de doping, het over de grens gaan en het tegelijkertijd goedpraten van dat alles in een sport, die allang geen sport meer is, vanwege opgeofferd aan het grote geld. (1)
———————–
(1) http://www.antigone.be/event/1039
Blog about gardenphilosophy,
Patrick Ghyselen's Blog 