Het weerspannige boekje dat tot twee keer uit de verhuisdoos valt, maar toch meegaat: ,,The Waste Land’’ van T.S. Eliot. Geen toeval: geen desolater landschap dan een leeggehaald appartement. Wat blijft liggen, is afval.
Verhuizen van 1060 naar 1000; en van twee hoog naar drie hoog. In de uiterste noordoosthoek vanuit het dakraam zie je het atomium blinken. De rechtopstaande balk van de Zuidertoren is iets meer nabij.
Behalve een weekendje trappen op en af met dozen sleuren, zo mogelijk nog lastiger: het weghouden van eigenzinnige parkeerders op de dertig meter voor de camionette voorbehouden parkeerruimte. De buurman van het snoepwinkeltje kwam met echte vaderlandertjes af: loodzware, nauwelijks versleepbare zakken en dat hielp. Andere toesnellende, solidaire buren: een galeriehouder, afkomstig uit de West-Vlaamse stad waar ik opgroeide, die me meteen een tip cadeau doet voor parkeerruimte in het weekend; de klanten van een shisha lounge. Waar is de anonimiteit van de hoofdstad naartoe?
Op zondagavond belandt een oude, gigantische, maar nog werkende beeldbuis-tv eventjes maar op het trottoir; hij kan er echt niet meer bij. Twintig minuten later heeft hij een straatschuimer gelukkig gemaakt. Brusselse straten zijn op zondagavond geefkasten.
Blaesstraat en Hoogstraat zijn zo gelijkend dat zelfs marollien Freddy uit ,,Iedereen Beroemd’’ zich wel eens vergist. ,,Een dak boven je hoofd hebben is luxe,’’ zegt Freddy. Het hielp hem af van de alcohol.
Diezelfde maandag na het verhuisweekend sluit het nachtopvangcentrum voor daklozen in de Koningstraat de deuren, omdat de winterperiode voorbij is. Driehonderd daklozen, waaronder zestig kinderen, staan op straat, dakloos. Daar is de anonimiteit terug: deze mensen zijn zelfs niet even beroemd. Ze verhuizen, maar weten nog niet naar waar.
A bout de souffle.
Blog about gardenphilosophy,
Patrick Ghyselen's Blog 