Het voorlopige orgelpunt in de operatie ,,bash eens een vakbond’’ in onze twitter-democratie is de notionele belastingaftrek binnen de familievennootschap van Rudy De Leeuw (ABVV). Terwijl de vakbondstop inmiddels het vertrouwen in zijn leider bevestigde, putten commentatoren zoals Marc Reynebeau zich uit, om toch maar aan te tonen dat het blazoen van rode Rudy onherroepelijk beschadigd is. De hamvraag voor Reynebeau (DS, 15 februari 2012, p.23) is niet: hoe komt het dat de fiscale spitstechnologie van de familie De Leeuw opeens op de agenda komt van de massamedia? En vooral niet: wat zou de bedoeling kunnen zijn van het uitlekken van dit soort nieuws, dat eigenlijk tot de private sfeer behoort? Vragen die vanuit mediawetenschappelijk standpunt interessanter zijn, dan de moraliserende toer die Reynebeau in zijn geliefkoosde rol van priester-deontoloog denkt te moeten opgaan. Maar ja, je schrijft nu éénmaal voor een katholiek, Vlaams dagblad of niet.
Reynebeau probeert zowaar onze beperkte visie inzake politieke correctheid wat te verruimen met de vraag: ,,hoe ver kunnen linksen gaan in de keuze van auto, handtas of restaurant, zonder het verwijt van hypocrisie te krijgen?’’ Voor Reynebeau is het duidelijk: liefst niet te ver. Nochtans: de grondlegger van het marxisme zelf huwde met een welstellend meisje van adellijke afkomst, Jenny von Westfalen. In zijn studententijd boemelde hij erop los en schreef zijn vader, die advocaat was, enkel maar per brief aan, om hem meer geld te vragen. De familie Marx had in Londen, na enkele moeilijke jaren, huispersoneel in dienst en op zijn oude dag dweilde de filosoof van het Communistisch Manifest alle kuuroorden van Oost-Europa af, in de hoop op een betere gezondheid. Maakte deze levenswandel zijn filosofie minder geloofwaardig of heeft het wetenschappelijk socialisme zijn fundamenten verloren, omdat de eerbiedwaardige Karl Marx het merendeel van zijn leven zelf leefde als de te verachten bourgeois? Ik dacht van niet: dat arbeid de bron is van elke meerwaarde de geproduceerd wordt, en niet het casinokapitalisme, staat ook ook 150 jaar na Marx, nog altijd als een paal boven water. Evenals de wanstaltige verhouding tussen de productieverhoudingen die lichtjaren ver achterop hinken bij de stand van de productiekrachten.
Reynebeaus deontologie voor politici is niettemin zo klaar als pompwater: socialisten van welke strekking ook, ,,onthouden zich maar beter van het wat duurdere levensgenot’’, zoals christendemocraten beter dan anderen moeten letten op hun ,,seksuele moraal’’ en ecologisten geenszins de wereld mogen afreizen met Ryanair of in driesterrenrestaurants gaan souperen. Alleen liberalen zouden zich schaamteloos alles mogen permitteren – ook het frietkot van BDW is dus geenszins fout, al is de sukkel inmiddels volop aan het diëten -, omdat deze laatsten de wereld accepteren zoals die is. Al de rest: veroordeeld tot het kluizenaarschap.
De denkfout die Reynebeau maakt, is dat hij nogal onomwonden stelt dat het linkse discours enkel maar gebaseerd is op een morele orde. Als hij als historicus tenminste Marx had gelezen, zou hij weten dat de ethische bovenbouw een afspiegeling is van de economische onderbouw. Vooral je economische positie op de sociale ladder bepaalt wat je denkt, voelt en hoe je de wereld interpreteert.
Eveneens gaat het fout waar Reynebeau denkt dat het rechtse discours de ethiek niet eens nodig heeft. Waarom deelt Unizo pralines uit aan werkwilligen? Om de goede arbeidsmoraal te belonen, tiens. Staken helpt het land de dieperik in en dan wordt het nog slechter voor diegenen die het nu al moeilijk hebben, enz. Zelfs op de voorbije Davos-top bezon men zich over de alsmaar toenemende welvaartskloof, die niet zo gezond blijkt te zijn voor het kapitalistisch systeem. Net als Corelio-loonslaaf Reynebeau, maken werkgevers-kapitalisten gebruik van de moraal, als het hen goed uitkomt. En in tijden van crisis, zoals nu, is dat meer dan ooit het geval. Daarmee is de ethiek zelf perceptie geworden, al beseft Reynebeau dat nog niet helemaal. De Leeuw zal het wel redden met zijn faveurtje en hij zal als van oudsher blijven klauwen. Binnen de perceptie is het zijn ,,péché mignon’’: het maakt hem alleen maar sympathieker bij ons Dag Allemaal-publiek. Met zo’n slimme vakbondsman worden mijn belangen tenminste goed verdedigd.
(1) Foto bron: http://www.vitter.be/magazine/rudy_de_leeuw_legt_belgie_echt_helemaal_plat_maandag
Blog about gardenphilosophy,
Patrick Ghyselen's Blog 