Ik weet nog niet wat het is om je klaslokaal als waardevol monument opengesteld te zien op Open Monumentendag. (1) Na komende zondag wel; dan is het zover. Het is een lokaal met de naam ,,T2’’ waarin tijdens de week gewerkt wordt, meer bepaald: les gegeven. Les geven, dat is: dingen uiteenzetten, luisteren, nadenken, spreken, schrijven, kijken, lezen, discussiëren, argumenteren, dagdromen, droedelen, evalueren, filosoferen, acteren, samenvatten, creëren, gedachtegangen volgen, meningen verduidelijken, feiten onderscheiden van vooronderstellingen, taalregisters uitproberen, presenteren, lachen, ervaringen meedelen, mensen waarderen, rollen spelen, het juiste woord opzoeken; begrippen en betekenissen checken, termen en theorieën uitleggen, in de huid kruipen van Poetin, Castro en Obama, gevoelens uiten en vertolken, voorbeelden zoeken, verhalen vertellen… (hier opgesomd in willekeurige volgorde van belangrijkheid). (2)
Ik zeg het er allemaal bij, omdat qua activiteit het lokaal leeg zal zijn, op die paar vliegen en houtwormen na, die respectievelijk op het bord schijten, het houtwerk uitwonen. Alleen de klopkever ontbreekt nog, terwijl de duiven een vreselijke hongerdood stierven op zolder, toen onlangs eindelijk de kapotte pannen vervangen werden en er een nieuw slot op het dakvenster kwam. Het monument zal zondag maar een klein beetje leven en dus geestloos als decor achterblijven zonder acteurs voor de toeschouwer. En toch:
Bezoekers kunnen er kennis maken met de krakende trede vooraan in de klas; de erbarmelijke staat van het hout- en raamwerk, de met stopverf beengehouden gaten en kieren, een beproefd, doorwinterd industrieelarcheologisch airco-systeem, dat nooit uitvalt; één raam blijft alleen maar dicht bij de gevreesde, komende noordwesterstormen, omdat ik het sinds jaar en dag barricadeer met een kilo’s zware klomp boetseerklei, versteend en bijgevolg paleolithisch geworden, een relict vanuit de periode toen mijn gewoon leslokaal nog echt T2 was, namelijk teken- en sculpteerlokaal. De zware, massieve kleitafels – te lomp om ze ooit nog buiten te krijgen – getuigen hier nog van. Bewonder ook de kauwgommetjes met elastiekjes tegen het nochtans metershoge plafond gekeild, toen ik – of waren het mijn voorgangers ? -misschien te lang en te veel op het bord schreven, als hogepriesters met de rug naar ons publiek toe, zodat dit alleen maar subversief met schoolartillerie konden reageren. De Griekse adonis in plaaster, toonbeeld van de gulden snede, al wel eens ontvoerd door snoodaards in hun laatste honderd dagen, maar telkens terug thuis geraakt, zag het allemaal gebeuren, maar kan het niet navertellen.
En toch zou ik het na tien jaar nog voor geen geld willen missen: deze tempel, dit labo, mijn geestelijke ruimte, toevluchtsoord na carrièrewissel, daardoor tegelijk persoonlijke Lebensraum vanwege de herbeleving van de microkosmos van mijn jeugd, knipselarchief met stapels vergeelde actualiteit, in de nok van het schooldak, verheven boven alles en iedereen, twee lange traphallen hoog en net daarom ontsnappend aan dat panopticon, dat onze schoolkazerne soms toch wel is. Indien het kon, op van die dagen zoals het alleen in Oostende kan waaien, dan stegen we met z’n allen in deze za(a)lige, met zeelucht en jodium gevulde ruimte boven de wolken uit, die vanuit de Noordzee komen aanstormen, zoals alleen de gedachten dat kunnen: al di la delle nuvole…
——————————————-
(1) http://m.openmonumenten.hosted-by.priorweb.be/west-vlaanderen/oostende/spilliaertstraat
(2) Een promofilmpje waarin je een glimp opvangt van het schoolgebouw en zijn prachtige architectuur:
http://www.youtube.com/watch?v=pq8PCCWm59Y
De officiële beschrijving van het bij wet beschermde, geklasseerde monument, dat wel dringend aan restauratie toe is, zoals je hier tussen de regels kunt lezen:
https://inventaris.onroerenderfgoed.be/dibe/relict/56388
Al di la delle nuvole, met dank aan Giorgio Donini.
Blog about gardenphilosophy,
Patrick Ghyselen's Blog 