Vandaag het Vasamuseet bezocht, nieuw sinds 1990 en een schitterende plek, met jaarlijks 1 miljoen bezoekers. Het museum bezit maar één object, maar wat voor één: een oorlogsschip dat in 1628 nog tijdens zijn maidentrip na slechts 1300 meter te hebben gevaren en twee windstoten later, vrijwel onmiddellijk ging kapseizen en ten onder ging. 333 jaar bleef het op de zeebodem liggen samen met een vijftigtal zeelieden – wie waren ze? – , om na een onmogelijke bergingsoperatie opnieuw boven water gehaald te worden.
De Costa Concordia is hierbij vergeleken klein bier. Het museum heeft een hoog National Geographic-gehalte en de Zweden lieten niets aan het toeval over; ze maakten er een stermuseum van dat zijn weerga niet kent. Huiver overvalt je meermaals, als je je door de donkere krochten van de geschiedenis van het schip waagt, dat tegelijkertijd de geschiedenis is van de Zweedse hoofdstad. De reconstructie van de lichamen van bepaalde slachtoffers, analoog met het scheepswrak, is ongezien. De klimatisering van het museum is een krachttoer op zich en een wetenschap geworden: hoe bewaar je tonnen doorweekt wrakhout, afkomstig van duizend volwassen eiken, die meer dan drie eeuwen in brakwater lagen, als je weet dat ,,elke bezoeker ongeveer 75 watt warmte afgeeft en het museum kan 1500 bezoekers tegelijk aan?’’ Mocht je aan de mogelijkheid hiervan twijfelen, dan zie je op een computerscherm je eigen warmtepatroon zich aftekenen.
Bij de scheepsramp één gelukkig detail: dat het schip nog voor het in het strijdperk kon treden om de Baltische zee, onder water verdween, is de enige reden waarom we het vandaag nog kunnen bekijken. Wat was er met het schip gebeurd, indien het effectief de strijd had moeten aangaan? Dan zou er vandaag geen balk van overgebleven zijn. Geen oorlogswrak dus, maar een schrijn waarin zorgvuldig een cultuur wordt bewaard voor het nageslacht.
Blog about gardenphilosophy,
Patrick Ghyselen's Blog 