Twee uren voor een onmoeting met Italië’s beroemdste tv-kok, nu Carluccio op de eeuwige truffelvelden vertoeft, gaan de zenuwen een beetje nog maar spelen. Stel dat we daar in boekenhuis Theoria niets van de meesterkok achter de kiezen krijgen, zorg ik dat ik best dat ik zelf al wat binnen heb, kwestie dat het water niet te veel uit de mond loopt.
In de frigo zit niet zoveel, nu het vrouwtje drie weken uithuizig is. Dus: resten valeriaan of ,,veldsla”in de volksmond, rucola, een rood uitje, enkele trostomaatjes, ansjovisfilets op olie, een half blokje feta, taggiasche-olijven (2015, oude oogst), olijfolie (2017, nieuwe oogst) en een rest komkommer van zoons barbecue-party, met een oud stuk geroosterd ciabatta van Delhaize. Het bevalt me nog niet echt en het gepimpte deel komt uit de tuin op deze sprankelende lentedag: vijf grote bladen zuring (net voor het opschieten), bieslook die de winter overleefde, net als wat krulpeterselie, die maar niet kapot wil. Met de zuring spaar ik de azijn uit als dressing en niet te vergeten: de capperi van Ornella op witte wijnazijn, niet in de handel verkrijgbaar, nog snel uit de frigo gehaald.
Toch denk ik dat het allemaal wat zal verbleken bij wat we straks zullen horen van de meester zelf, zijn privé-receptjes, zomaar achteloos van het veld geplukt, op z’n Locatelli’s.
Blog about gardenphilosophy,
Patrick Ghyselen's Blog 