Herfstframbozentijd is eindelijk aangebroken, weken later dan in andere jaren; met metershoge stengels, nauwelijks meer in bedwang te houden, hoog opgeschoten, in deze regenzomer. Ik breng orde in de chaos, zoals op mijn werktafel: zoals hoopjes teksten, krantenknipsels, mappen, cursusteksten worden bijeengelegd op stapeltjes – tot grote ergernis van wie met mij dit onderdak deelt -, zo worden vruchtendragende frambozenstengels die langs alle kanten uitwaaieren, bijeengebonden, om toch nog wat vruchten te kunnen plukken; altijd veel te laat, om de chaos te bemeesteren; alleen ik vind er mijn weg.
Nu ik in het voorjaar een wijngaard heb aangeplant in rijen, neem ik me voor om ook de frambozen aan te pakken. Maar in mijn achterhoofd zit nu al het idee, dat deze frambozen, ook ondergronds moeten kunnen uitzwermen, met hun wortelstokken. Zo zijn ze het hier nu al meer dan twintig jaar gewoon in onze schaduwtuin achteraan, achter de ,,wilderness” gelegen. Ga ik hen nu nog na al die jaren in plantrijen dwingen? Misschien dan toch het frambozendoolhof, dat elk jaar van grondplan verandert, zoals het leven zelf.
Blog about gardenphilosophy,
Patrick Ghyselen's Blog 