Natuurlijk gun je de Zorgelozen zoiets van harte: een eigen stek in de eigen buurt verwerven, met alles d’r op en d’r aan. (1) Welk projectgezelschap wil zoiets niet? Maar als ik de geïnvesteerde bedragen zo lees, toch maar deze bemerkingen:
1) hebben de Zorgelozen hiermee niet een beetje de spreekwoordelijke Vlaamse baksteen in de maag?
2) sluit eigen infrastructuur opbouwen en bezitten aan bij één of andere beleidsvisie op kansarmoede? Waarom als sociaal-artistiek gezelschap niet kiezen voor het wankele, nomadische bestaan: zou er niet meer sociale en artistieke slagkracht uitgaan van een reizend gezelschap dat die locaties in het Texas van Vlaanderen opzoekt, waar armoede telkens weer hardnekkig opduikt: door daar te gaan optreden en spelen in die stadskankers die meer aandacht verdienen in het Dubai aan de Leie en nu gerust mogen vergeten worden – want zie maar es wat er in Kortrijk allemaal kan voor het sociaalartistieke! – ?
Wat met de verlaten infrastructuren, de leegstand, de onbenutte ruimtes van leegstaande fabrieken, leegstand in de sociale woonprojecten, de afgeschreven braaklanden, de verwaarloosde aandachtswijken, de no go zones? Een beetje minder Scala en wat meer klassebewustzijn, kan het nog? Of worden de institutioneel toegekende door Joke toegekende baksteen-euro’s nu met heilige overmoed aanbeden zoals het Gouden Kalf een paar straten verderop?
___________________
Blog about gardenphilosophy,
Patrick Ghyselen's Blog 