Voor het eerst sinds lang trad diegene wiens naam wij nu al een tijdje niet meer vernoemen, nog eens aan in een tweespraak. Alleen al dit gegeven is een teken aan de wand: zijn tanende macht. Het is de jongste jaren anders geweest: de grote leider bepaalde zelf de tv-format: waar en wanneer, hoe lang. Met wie? Dat was steevast het gemakkelijke onderonsje met de journalist die de voorzetten gaf, waarna hij zonder keeper in de goal, mocht inkoppen. De geënsceneerde, grondig voorbereide monoloog, zeg maar. Of het moest met hofnar Vermeersch als gelijkluidend klankbord zijn, een ander debat herinner ik me niet.
Wie het debat met John Crombez in De Zevende Dag (1) zag, moet ongetwijfeld opgemerkt hebben, dat de grote leider het bijwijlen moeilijk had, naar adem hapte en geen antwoord klaar had, onder meer op de steeds terugkerende vraag naar het waarom van het financieel cadeau voor Electrabel en de stijgende elektriciteitsfactuur voor de burger. Ten einde raad haalde hij er dan maar… het klimaat bij als reddingsboei. Klimaatopwarming en NV-A?
Zijn retorisch trucje – je tegenspeler onderbreken of blijven praten terwijl de ander het woord krijgt – werkte niet meer, omdat John Crombez precies hetzelfde begon te doen. De leider is moe; zijn oneliners doen het niet meer; hij had het boek van zijn tegenstander nauwelijks gelezen, was er mee in slaap gevallen; hij jaagt jonge, aanstormende journalisten nodeloos tegen zich in het harnas, door rechtstreeks naar hun redactiechefs te mailen dat ze persona non grata geworden zijn bij hem. Zoiets werkt averechts, al spreek ik hier uit eigen ervaring. Zeker als het dan nog gebeurt à décharge van een ex-journalist die zijn carrière lang zijn poten kon niet kon afhouden van vrouwelijke collega’s en intussen als journaille uitgerangeerd, gecoöpteerd het pluche van de senaat mag verslijten.
Zoveel was duidelijk zondagmiddag: de overwinnaar wordt een jaar na zijn overwinning zelfvoldaan en een tikje nonchalant, lui en vadsig; de verliezer is uit op revanche en stelt zich scherper op.
Later op de avond krijg ik dit schitterend toepasselijk Pasolini-gedicht binnen:
,,Ze kunnen niet eeuwig liegen
ze zullen duidelijk moeten antwoorden
vroeg of laat
op argumenten zullen ze tegenargumenten moeten geven
ideeën beantwoorden met ideeën
gevoelens met gevoelens.
En dan zullen ze zwijgen:
Hun kasteel van chantage,
van geweld,
van leugens,
zal in elkaar storten.” (2)
————–
(1) http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/programmas/dezevendedag/2.42450?video=1.2542549
(2) met dank aan Antonella FB.
Blog about gardenphilosophy,
Patrick Ghyselen's Blog 