Mia madre

Over het gevoel van onmacht dat je overvalt, als je niets meer te vertellen hebt, omdat alles al gezegd is, je rol uitgespeeld. Het doodlopend spoor van het leven van de moeder krijgt een equivalent in de filmproductie van Margherita: de film draait vierkant. De Italiaanse film zit met haar sociaal realisme op een dood spoor. Maatschappelijk is ze niet langer relevant. Het is des te tragischer, omdat een blaas van een geïmporteerde, Amerikaanse acteur, die er voor de rest niet in slaagt om twee zinnetjes van zijn rol na elkaar af te dreunen, deze harde waarheid in het gezicht slingert van de cineaste. Wie maakt er nu nog een speelfilm over een bedrijf waar de werknemers hun job verliezen?

Het is zoals met het verdwijnen van het Latijn uit het onderwijs. Welke leerling kiest er nog voor Latijn? De (groot)moeder is/was lerares Latijn: ook hier is het verlies van impact schrijnend. De grootmoeder is wellicht de enige reden waarom haar kleindochter zich  toch nog over haar Latijn buigt. ,,Als je de betekenis van een woord opzoekt in een woordenboek, mag je niet het eerst ’t beste synoniem nemen,” geeft de oma haar kleindochter nog mee. De gelaagdheid van een woord.

Shots from “Mia Madre”