Dochterlief kent de tere plek van haar vader. Ooit verloor hij zijn hart aan een stad: Brussel. Het was nog in de tijd van de slogan ,,Er is een Brussel waar je wil wonen…” Door omstandigheden die je niet altijd in de hand hebt, verandert je lotsbestemming. So be it. Op vaderdag 2013 wist dochtertje die oude liefde nog eens aan te wakkeren. ’s Morgens op het gemak wat vlooien op het Vossenplein, de enige, echte rommelmarkt die dit land nog kent: veel te duur geworden, vooral op zondag, maar je vindt er wel altijd iets: in mijn geval een bloemlezinkje uit het werk van J.J. Rousseau (cfr. infra) en een oud reisgidsje met kleuren in Kodachrome over onze Italiaanse lievelingsstreek Ligurië, afgetroggeld van een Marokkaanse zolderopkoper voor twee keer 50 eurocent.
Om 12 uur had dochtertje een picknick gepland in hartje Brussel: op het Beursplein nog wel, midden op de voor auto’s voorbehouden asfalt viervaksbaan Blvd Anspach, die het hart van Brussel middendoor klieft. (1) We kwamen daar natuurlijk veel te laat aan, maar de met zorg bereide, gezonde veggie-slaatjes smaakten zeer goed met een flesje Côtes de Rhone. Een gemoedelijk sfeertje, waarbij overwegend Dansaertvlamingen soms zelfs hun barbecue van hun balkon afhalen, om hun eis kracht bij te zetten in de hoop dat er iets gedaan wordt aan de alomtegenwoordige hegemonie van de fijn stof spuwende vierwielers. Sympathiek en als bewoner van een provincienest als Kortrijk weet je hoe gevaarlijk het kan zijn als fietser middenin een auto-zee, al is het dan nog maar in een middelgrote stad, en als je er ook nog je kinderen wil laten rondhossen, is dat helemaal onmogelijk.
Desondanks willen jonge mensen wonen in een stad, waar iets te beleven valt; ze kiezen voor die verkeersdrukte, maar ook voor de multiculturaliteit, waarbij de voordelen hoger ingeschat worden dan de in de media breed uitgesmeerde nadelen: Brussel, Antwerpen, Gent zitten in de lift (en worden mede daardoor) ook zeer duur om er iets te huren of te kopen. Provincienesten als Kortrijk, Brugge, Oostende vergrijzen of lopen leeg: jonge mensen keren er na hun studies niet meer terug, zo leren de recentste demografische studies.
Tijdens de picknick-actie viel mijn oog op deze passage: ,,Par le pacte social, nous avons donné l’existence et la vie au corps politique: il s’agit maintenant de lui donner le mouvement et la volonté par la législation. Car l’acte primitif par lequel ce corps se forme et s’unit ne détermine rien encore de ce qu’il doit faire pour se conserver… Mais qu’est-ce donc enfin qu’une loi?… Quand tout le peuple statue sur tout le peuple, il ne considère que lui-même; et s’il se forme alors un rapport, c’est de l’objet entier sous un point de vue à l’objet entier sous un autre point de vue, sans aucune division du tout. Alors la matière sur laquelle on statue est générale comme la volonté qui statue. C’est cet acte que j’appelle une loi.” (2)
Vandaar volgende overpeinzing over de ,,volonté générale” die zich zondagmiddag spontaan vormde voor de Beurs: was heel Brussel daar vertegenwoordigd op het anders op werkdagen vergaste pleintje voor de Beurs? Wel neen, hoogstens een goede duizend, blanke, overwegend Nederlandstalige dan nog, niet eens zo onwelstellende Brusselaars, die wat meer veiligheid willen voor kind en fiets. So what? Neen, dat zijn er alvast een pak meer dan het kleine kliekje bobo’s dat onderling bedisselde om een nieuw, duur voetbalstadion neer te poten – zonder atletiekpiste dan nog -, tot eer en glorie van (vooral) zichzelf.
Aanwinsten van het ,,Vossenplein”.
PicnictheStreets zal zich voortaan uitbreiden naar andere Brusselse wijken.
Niemand is illegaal aan het werk bij een geïmproviseerde pizza-oven.
Petanqueveldjes in plaats van asfalt.
Barbecuen voor de Beurs.
————————–
(1) http://www.picnicthestreets.eu/index.php/nl/?option=com_content&view=article&id=14
(2) J.J. ROUSSEAU, De la loi, chap.VI, Du Contrat Social, livre II, in: Rousseau, par Michel Launay, PUF, 1968, p.103-104.
Blog about gardenphilosophy,
Patrick Ghyselen's Blog 